Work: Surat / Sulat

Surat

Agom, naubos ko na saimo an gabos na similiya; dai nang kagayunan sa kinaban na dai ko pa inuyon sa saimong katawohan. Dai na akong rawit-dawit na maiaatang saimo na dai ko ootrohon an sadiri ko.

Anong pagkamuot an satuya? Arog sa tinanom na naghahagad pang pagpadaba sa daga dawa yaraya na ini sa kahinugan buda rambong?

Makangirabong isipon na dai ka, garo sarong pagbasang-basang, garo arog kan sarong tawong-bituon na nakapatod sa saiyang lunadan pataw-pataw sa daing purong diklom kan kahewasan. Tama na taramon na natuod na ako saimo kaya siring kaini an sakong paglapag? Sala daw na mamatean ko ini?

Arog kan sarong ilas huna ko dai nang iba sa luwas mo. Huna ko masunod na kaini kagadanan.

Muya ko naman kutang makamati ki pag-aling hali sa iba, pero dai ko aram kun makakapades sinda kan pag-aling mo.

Nugad sierto ako sa paghuna na nasala sana su satong pagkatuparan, na igwang duwang tawo sa kun sain na iyo dapat an para satuya, pero nugad man dai akong duda na inaki sana akong suhay saimo para maukdan kong hanapon ka, na an gabos tang pagmawot na makatupar ki pagkamuot para sana usulon kita na magtagbuan sa tahaw.

Maluya akong magbilang ki taon, matapo an utak ko sa pagrumdom, pero aram kong naggurang akong kairiba ka, aram kong nagsakit ako, nakulugan, nalugad, nagsiriblagan, narahay, buda naogmang maray.

Buda kun igwa talagang hewas na masuhay satuya, na dai ko kayang panuan, masibog akong sarong lakad. Kun harani pa an, saro pa. Saro pa kun kaipuhan. Dawa pira, sagkod sa mataram mong harayo na kita. Sagkod sa tama na an hewas para mawoton mo gilayon na otrohon an satuyang buhay.

Pebrero 3, 2009. Karangahan.

* * *

Tagalog:

Sulat

Kabiyak, naubos ko na saiyo ang lahat nang pagwawangis; wala nang kagandahan sa daigdig na di ko pa naihinalintulad sa iyong katauhan. Wala na akong tula na mai-aalay na di ko uulitin ang aking sarili.

Anong pag-ibig ang sa atin? Tulad sa halamang humihingi pang pagsuyo sa lupa gayong subsob na ito sa kahinugan at lago?

Nakakapangilabot isiping wala ka, parang isang iskandalo, parang tulad sa taong-bituin na napatid sa kanyang sasakyan palutang-lutang sa walang dulong dilim ng kalawakan. Tama bang sabihing nakasanayan na kita kaya ganun na lamang ang pagbuntot ko saiyo? Mali bang maramdaman ko ito?

Tulad ng isang bangungot akala ko wala nang iba sa labas mo. Akala ko ang susunod na ay kamatayan.

Nais ko na rin sanang makaramdam ng pag-aruga mula sa iba, ngunit di ko alam kung mapapantayan nila ang iyong pag-aruga.

Minsan, sigurado ako sa akalang nagkamali lang ang ating pagtagpo, na may dalawang tao sa kung saan na siyang dapat para sa atin, ngunit, minsan wala akong duda na isinilang lamang akong hiwalay sayo para matutunan kong hanapin ka, na ang lahat ng ating pagnasang makatagpo ng pag-ibig ay para lamang itulak tayo na magsalubong sa gitna.

Mahina akong magbilang ng taon, marupok ang utak ko sa pag-alala, ngunit alam kong tumanda akong kasama ka, alam kong naghirap ako, nasaktan, nasugatan, nawasak, nahilom, at lumigayang lubos.

At kung meron talagang lawak na hahati sa atin, na di ko kayang punan, aatras ako ng isang hakbang. Kung malapit pa yan, isa pa. Isa pa kung kinakailangan. Kahit ilan, hanggang sa masabi mong malayo na tayo. Hanggang sa mainam na ang lawak para naisin mo uling ulitin ang ating buhay.

Photo: Detail “LADY WRITING A LETTER WITH HER MAID” by Vermeer