Work: An Ikos / Ang Pusa

An Ikos

Puon pagmuklat sagkod pagpiyong, uru-aldaw, sa saiyang ikog, liog, paa, isapar kan kuting an tarom kan ido na nagngingipon.

Hingalo saiya an uriyak na minakamang hali sa saiyang rarom pasakat sa ngimot, ta nagagabot, naguguyod kaini an kulog paluwas sa saiyang lawas.

Sa pagtios, nakaka-okod kitang matuod: kun maanan mong maray garo na sana kawat an dulak, ta dawa nagdudulag su ikos, naghahalat ini, an pagtabyon kan saiyang ikog pag-taon, pagtangro sa malumoy niyang lawas sa nag-aadal na kagat. Dawa an pagkamrag niya sa para tao saiyang sakit, palabas na pulugospogos, na pagdurat sa pigdudulagan an katuyohan. Ta ini baga an totoong katalian: an pag-ako kan kamugtakan kan kinaban, an pagpahunod, an pag-utob sa tuklang kan dalan na pig-uusol kan dapat mangyari.

Kaya ngani magayon bagang isipon na an lugar na ini na su pig-aapod tang impyerno. Pagkatapos kaini dai nang titiuson. Gabos na kulog digdi na sasakiton. Pero namuyahan ta na baga digdi—sa kawaran ki katoninungan—kan kita natuod, nakaokod kitang mamuot.

An hapot ngani, pagnatapos na su kagat sa liog, pagnasweto na kan pigpapasakitan an ilusyon na yaon digdi an kaogmahan, pagnaipos niya na an sadiri para sa pagbalyo, pano kun subulon siya kan naukdan na pagkamuot pa-uli sa tinuodan niya nang kulog?

Ang Pusa

Mula pagmulat hanggang pagpikit, araw-araw, sa kanyang buntot, leeg, binti, dinaramdam ng kuting ang talim ng tutang nagngingipin.

Pahinga sa kanya ang iyak na gumagapang mula sa kanyang lalim paakyat sa bibig, dahil nabubunot, nababatak nito ang sakit palabas sa kanyang katawan.

Sa pagtitiis, natututo tayong masanay: kung pagmamasdan nating mabuti parang laro na lamang ang away, dahil kahit lumalayo ang pusa, naghihintay ito, ang pagkumpas ng kanyang buntot ay pagpain, pag-alok sa malambot niyang katawan sa nag-aaral ng kagat. Kahit ang pagkalmot niya sa taga-bigay sa kanyang sakit, palabas na paghulagpos, na pag-tukso sa tinatakbuhan ang punto. Dahil ang totoong katalinuhan ay ito: ang pag-ako ng kalagayan ng daigdig, ang pagparaya, ang pagsunod sa usad ng daan na itinutulak ng dapat maganap.

Kaya nga magandang isipin na ang lugar na ito na ang tinatawag nating impyerno. Pagkatapos nito wala nang titiisin. Lahat ng sakit dito na dadamhin. Ngunit nagustuhan na natin dito--sa kawalan ng kapanatagan--nang tayo'y masanay, natuto tayong magmahal.

Ang tanong nga'y, pagnatapos na yung kagat sa leeg, pagnapatanda na ng pinaparusahan ang ilusyon na nandito ang kaligayahan, pagnaihanda niya na ang sarili para sa pagtawid, paano kung ayain siya ng natutunang pag-ibig pauwi sa nakasanayan nang sakit?